Want wat schrijft de traditie: We gaan lekker fietsen. In koerstaal betekent dat: We beginnen lekker heuvelafwaarts, klimmen als gekken naar boven, dalen als straaljagers weer naar beneden en als je denkt dat je er bent, komt er nog een klimmetje van 30 km tot aan de pot bier en de bal gehakt! En dan kijken we allemaal weer terug op een prachtige dag en komen de mooiste verhalen weer naar boven! Wie zou zo’n traditie niet mee willen maken?
Ook ik trapte in de val van deze prachtige traditie en zat al om iets over zessen(!) met een slaapdronken hoofd in de auto op weg naar Vaals. Maar gelukkig was ik niet de enige, want met mij waren er nog een aantal sportievelingen, die deze uitdaging aan zouden gaan. Jammer genoeg was er een aantal klasbakken verhinderd en togen we met 7 “Toppers” naar de avonturen die ons te wachten stonden!
En beste lezers, de voorspellingen kwamen volledig uit. Tegen de thuisblijvers kan ik gerust zeggen “ jullie hebben een prachtige tocht gemist”. De klimmetjes waren inderdaad veelvuldig en meer dan pittig, maar we kregen er fantastische afdalingen en prachtige vergezichten voor terug. En veel gezelligheid!
De groep bestond uit 6 toppers en één tobber en varieerde in leeftijd van 70 tot 15 jaar, waarbij ik tegelijkertijd kan stellen, dat de oudste en de jongste deelnemer, zeker tot de categorie “Topper” genoemd mogen worden. Henk, onze grote organisator en wegkapitein, bloeide helemaal op in dit prachtige landschap en fietste als groepsoudste alsof hij pas 30 was! Ons jongste talent, Cato, liet zien, dat zij een sportmeid in hart en nieren is en liet haar vader Edwin regelmatig de achterband zien. Sjoerd als opkomend talent deed alsof dit zijn dagelijkse klus is en de twee veteranen Hans en Rob waren in bloedvorm, terwijl diezelfde Rob, onder het mom van “ik weet de weg” ons regelmatig probeerde te lossen. U leest het al, de tobber van dit gemêleerde gezelschap was de schrijver van dit verhaal en ik kreeg regelmatig deerniswekkende blikken te zien, als ik weer ploeterend en tierend tegen die ploerten op moest boksen.
En het begon zo mooi op de Vaalserberg. We stapten goedgemutst op de fiets en suisden omlaag. “Dat gaat lekker”, dacht ik nog, maar kort daarop begon de klim naar het hoogste punt van België “ Signal de Botragne” op 694 m. Na de bijna 11km lange klim kregen we van de wegkapitein te horen, dat er gepauzeerd ging worden op de top bij Baraque Michel. Dat klonk als muziek in mijn oren!
Met mijn tong op mijn voorband kwam ik er aan en kreeg van mijn vrolijke fietsgenoten te horen, dat de tent gesloten was en we maar even door zouden rijden naar Monschau. Edwin memoreerde guitig: “ Ach een klein stukkie verder maar, kerel, voor je het weet, zijn we er”
Qua afstand was dat ver van de waarheid, maar qua consumptie had Edwin zeker niet overdreven, want de heerlijk koffie met Apfelstrudel ging er in als koek en gaf de groep weer veel energie om enthousiast verder te klimmen. De wegkapitein gaf de groep nog wat extra aanmoedigingen door aan te geven, dat de meerderheid van de 1800 hoogtemeters achter ons lag! Het gevolg hiervan was dat de groep nog enthousiaster van quitte ging en er op de volgende klim nog een extra schepje bovenop deed.
Na ook deze Duitse puist bedwongen te hebben, volgde er een werkelijk prachtige afdaling dwars door België heen naar de mooie stuwmeren en de stuwdam “ Wesertalsperre” langs het Meer van Eupen.
De route liep af en toe met een gemeen klimmetje nog even omhoog om ons vooral maar te laten weten, dat deze tocht geen ‘ appeltje, eitje” is, maar de laatste vijftig kilometer gaan gelukkig toch voornamelijk bergaf. De gemiddelde snelheid ging aardig omhoog en al fietsend door het golvende Land van Herve, komt zelfs deze tobber in een heerlijke flow.
Dan komt ineens als een duveltje uit een doosje de toren op de Vaalserberg in beeld. Dat geeft pas energie en we beginnen aan deze laatste uitsmijter van 1,5 km met ca 6 % stijgingspercentage om weer terug te keren in ons vertrouwde kikkerlandje.
Bovenop de Vaalserberg worstelen we ons tussen de rijen toeristen heen, die ons warrig aankijken en ons de vraag stellen, waar die accu nu eigenlijk zit in die smalle frames!
Na een heerlijke wasbeurt, midden in het bos, togen we naar het beroemde restaurant de “Bokkenrijders”, waar we alle verloren energie weer snel aanvulden met heerlijke biertjes en een superlekkere maaltijd. Of de biertjes lekker smaakten door de inspanning, of gewoon omdat ze lekker smaakten, het maakte ons niet uit. We hadden met zijn allen een prachtige rit door het Belgische/Duitse landschap gereden van een kleine 120 km en 1800 hoogtemeters.
Met een voldaan gevoel stappen we allemaal weer in de auto’s richting het wilde westen, maar niet voordat we elkaar eerst bedankten voor de gezelligheid en de goede samenwerking tijdens de rit. En uiteraard onze wegkapitein Henk uitvoerig gecomplimenteerd hebben voor de prachtige tocht en de prima organisatie.
Laten we hopen, dat deze traditie nog lang voort mag duren en dat er volgend jaar meer deelnemers mogen genieten van deze prachtige klimtocht!
We hebben er van genoten!
Leo
